Πάλι σήμερα, σαν κάθε φορά, μια επαναλαμβανόμενη αναφορά! Λουλούδες με χακί και άσπρη κατσαρόλα στην κεφαλή φορτώσαν τις πλάτες και τα κεφάλια πλήθος προβάτων εξασκούμενων στο ρόλο στόχου ένα σωρό αποχρώσεις σε μαύρο, καφέ και μωβ. Παλέτα χρωμάτων που μεσολαβούσαν μεταξύ πίσσας και ασυννέφιαστου ουρανού. Πιο πέρα, ακόμα στέκονταν τα μπαλκόνια ξενοδοχείων χλιδάτης κατασκευής ως εξώστες για το θίασο ανεπίτρεπτης απαίτησης ελευθερίας. Κτίρια επενδεδυμένα με άσπρο Πεντέλης παραδίπλα,κραυγάζουν την αβυσσαλέα διαφορά της θεόκοντης φιλοσοφίας του «κερδίζω, άρα υπάρχω»!Μόνο πανάκριβα κουστούμια και δωδεκάποντες γόβες με θεόκοντη φούστα συνοδευόμενες σουλατσάριζαν ελεύθερα σε δρόμους που κλούβες-κοτέτσια έκλειναν επιδεικτικά την άρθρωση αυτόνομης σκέψης.
Εντωμεταξύ στους κείμενους πεζόδρομους συνέχιζε να υποφέρει από φλεβίτιδα ορθοστασίας η υπάλληλος Ερμού πεζόδρομου με έρμαιη τη μοίρα της, ενώ παρεμβάλλονταν σωροί σκουπιδιών και χαρτόκουτες εν είδει κλινός προορίζουσας να φιλοξενήσει, εν τω μέσω της νυκτός, σώμα λείψανο από αποφάσεις και σχεδίων άνευ χάρτου σε παρακείμενο παλάτι, όπου στεγάζεται ίδρυμα που φιλοξενεί ά-νου πολιτικό εγκέφαλο, απόδειξη ανεπάρκειας του ολίγιστου!
Παρακάτω πλανόδιοι, ονειρευτές επιβίωσης, διατυμπάνιζαν πραγματεία «πώς ευκόλως θα ασπρίσει το μάρμαρο στη βεράντα» -αν δε μας την υφαρπάξει –βεβαίως, βεβαίως! - το αρπακτικό καλούμενο «Τράπεζα δαιμόνιας λειτουργίας» μαζί με το υπόλοιπο κτίσμα και «πώς, αδιαφορώντας για την πρεσβυωπία,θα κατορθώσομεν να περάσουμε την κλωστή στην τρύπα βελόνας» που οσονούπω θα μπει στην κόρη του οφθαλμού μας, που παραμένει κλειστή στη θέα πολύμηνης πανδημίας λανθασμένα κατασκευαστικού συστήματος.
Κατά τα άλλα... Μη θέσεις καν την ερώτηση, πώς πέρασα χτες. Βρέθηκα μετά για ώρες, ξαπλωμένη κάτω από ήχους εξω-γήινης φωνής που, a cappella δίπλα μου τραγουδούσε σμυρνέικα και μου θύμιζε τα παλιά μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, εν τω μέσω πολύβουης πλατείας, τίγκα στα ράστα και τα σχισμένα πανταλόνια.Στο στήθος συνέχιζα να έχω την ψυχή που πάντα λιώνει κάτω από τον ίδιο ουρανό της μέρας. Ουρανό θεοσκότεινο που μου θυμίζει πως μόνο το παγκάκι, στην πλατεία του πρωινάδικου σκηνικού δε μετακινείται. Α,... και τα δένδρα που του κάνουν παρέα και που να θέλουν να φύγουν, δεν ημπορούν λόγω υπακοής στις ρίζες τους. Ενώ ακόμα με ξεχαρβαλωμένες ρίζες, φυλλοροώ, ψάχνοντας να βρω μια terra, μέσω ρακομελιάς και φιλικής συν-οινοποσίας.
Υ.Γ.
-Λίτσα, μας την πέσανε βαριά και σήμερα ο Ντάουν Τζόουνς, η Μούντις, η τιμή του χρυσού και πήραν τα ύψη για το Έβερεστ. Εμείς προς το παρόν ρουφάμε το πιπέρι από την ανηφόρα του Γολγοθά της προσχεδιασμένης ανάτασής τους. Στην υγειά της πωλήτριας με τη φλεβίτιδα και του πλανόδιου που ονειρεύεται να γίνει γιάπις. Μα πιο πολύ στου κάτοικου της χαρτόκουτας να βρει στον πάτο της μαξιλάρι!
Καληνύχτα και σήμερα!
