Η ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Επιστρέφει στη Σιωπή του, ώρες τώρα, μέρες τώρα! Η μαχαιριά δόθηκε, η πληγή αιμορραγεί και δε θα κλείσει εδώ! Εντέλει ήταν όλα μια οπτασία και το παιδί απότομα ξύπνησε από το όνειρο! Πάλι στα σύνορα του Τίποτα και του Καθόλου... παιδί που το εγκατέλειψαν στη μέση του δρόμου. Του έταξαν παιχνίδια που δε σπάνε, γλειφιτζούρια με γεύση κεράσι, βόλτα με το τραινάκι της ζωής στο διηνεκές σε μια αγκαλιά και μετά ξύπνησε μόνο του στη μέση ενός δρόμου, παρατημένο κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι, σκληρό φεγγάρι που κάγχασε και έβγαζε γλώσσα και λοιδορούσε το προσωπάκι του παιδιού!
-"Να μάθεις να μην πιστεύεις, πιτσιρίκι".
Το παιδί νόμιζε πως τούτο το φεγγάρι θα ήταν για καλό! Θα έφεγγε το δρόμο του για πάντα, να βλέπει να πατά στα στεγνά, ν' αποφεύγει τα λασπόνερα, να μη φοβάται το σκοτάδι, νά'χει μια συντροφιά...
Το παιδί ψιθυρίζει:
-Θεά μου...Σελήνη...Ουρανέ μου, Πριγκίπισσά μου, Εσύ: Στο σκοτάδι που μου χάρησες και πέταξες τόσο μακριά στο χρόνο, μακάρι να μη βρεθεί σύννεφο να σε σκιάσει, να μη βρεθεί βροχή να σε σκεπάσει, χέρι ανθρώπου με σφεντόνα να σε πετροβολήσει!
Ας στάθηκες σκληρό φεγγάρι. Το παιδί με το δικό του, το παιδικό μυαλό και μια καρδιά ραγισμένη, αλλά που χτυπά ακόμα, δεν έχει πια να χάσει τίποτα άλλο' μόνο αυτόν το χτύπο. Η Ζωή του ένα παγούρι για τη δίψα που με αυτήν θα πορεύεται. Ένα δάκρυ κύλησε, μα το σκούπισε βιαστικά, μη το δει η Σελήνη και γελάσει πάλι κοροϊδευτικά. Μα δε της κρατούσε κακία, δεν της κράτησε... Ήταν μόνο ένα παιδί. Μια παιδική καρδιά...
Στάθηκε στη μέση στο σταυροδρόμι. Κοίταξε πίσω του...σκοτάδι! Κοίταξε μπροστά...σκοτάδι! Δεξιά, αριστερά το ίδιο σκηνικό! ΄Επαιξε πάλι τη ζωή του στην τύχη: άμπεμπα μπλομ του κιθεμπλόμ...μπλιμ...μπλομ...
Έπειτα ορκίστηκε πως θα μείνει στη σιωπή του, όπως ώρες τώρα, μέρες τώρα και για χρόνια πια μέχρι το τέλος...
Το είδα κουρασμένο να σέρνει τα βήματά του στο πουθενά πια! Το είδα να ξεμακραίνει στο βάθος του δρόμου, χαμένο!
Ώσπου η φιγούρα του χάθηκε για πάντα μέσα στο σκοτάδι.
Και ας έλαμπε η Σελήνη σκληρή και περήφανη, γεμάτη, ολόκληρη! Είχε επιλέξει να φέγγει μακριά από το παιδί. Είχε διαλέξει να το αφήσει και αυτή μόνο του...

Η ΠΩΛΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΟΔΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΡΤΟΚΟΥΤΑΣ

Πάλι σήμερα, σαν κάθε φορά, μια επαναλαμβανόμενη αναφορά! Λουλούδες με χακί και άσπρη κατσαρόλα στην κεφαλή φορτώσαν τις πλάτες και τα κεφάλια πλήθος προβάτων εξασκούμενων στο ρόλο στόχου ένα σωρό αποχρώσεις σε μαύρο, καφέ και μωβ. Παλέτα χρωμάτων που μεσολαβούσαν μεταξύ πίσσας και ασυννέφιαστου ουρανού. Πιο πέρα, ακόμα στέκονταν τα μπαλκόνια ξενοδοχείων χλιδάτης κατασκευής ως εξώστες για το θίασο ανεπίτρεπτης απαίτησης ελευθερίας. Κτίρια επενδεδυμένα με άσπρο Πεντέλης παραδίπλα,κραυγάζουν την αβυσσαλέα διαφορά της θεόκοντης φιλοσοφίας του «κερδίζω, άρα υπάρχω»!Μόνο πανάκριβα κουστούμια και δωδεκάποντες γόβες με θεόκοντη φούστα συνοδευόμενες σουλατσάριζαν ελεύθερα σε δρόμους που κλούβες-κοτέτσια έκλειναν επιδεικτικά την άρθρωση αυτόνομης σκέψης.

Εντωμεταξύ στους κείμενους πεζόδρομους συνέχιζε να υποφέρει από φλεβίτιδα ορθοστασίας η υπάλληλος Ερμού πεζόδρομου με έρμαιη τη μοίρα της, ενώ παρεμβάλλονταν σωροί σκουπιδιών και χαρτόκουτες εν είδει κλινός προορίζουσας να φιλοξενήσει, εν τω μέσω της νυκτός, σώμα λείψανο από αποφάσεις και σχεδίων άνευ χάρτου σε παρακείμενο παλάτι, όπου στεγάζεται ίδρυμα που φιλοξενεί ά-νου πολιτικό εγκέφαλο, απόδειξη ανεπάρκειας του ολίγιστου!

Παρακάτω πλανόδιοι, ονειρευτές επιβίωσης, διατυμπάνιζαν πραγματεία «πώς ευκόλως θα ασπρίσει το μάρμαρο στη βεράντα» -αν δε μας την υφαρπάξει –βεβαίως, βεβαίως! - το αρπακτικό καλούμενο «Τράπεζα δαιμόνιας λειτουργίας» μαζί με το υπόλοιπο κτίσμα και «πώς, αδιαφορώντας για την πρεσβυωπία,θα κατορθώσομεν να περάσουμε την κλωστή στην τρύπα βελόνας» που οσονούπω θα μπει στην κόρη του οφθαλμού μας, που παραμένει κλειστή στη θέα πολύμηνης πανδημίας λανθασμένα κατασκευαστικού συστήματος.

Κατά τα άλλα... Μη θέσεις καν την ερώτηση, πώς πέρασα χτες. Βρέθηκα μετά για ώρες, ξαπλωμένη κάτω από ήχους εξω-γήινης φωνής που, a cappella δίπλα μου τραγουδούσε σμυρνέικα και μου θύμιζε τα παλιά μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, εν τω μέσω πολύβουης πλατείας, τίγκα στα ράστα και τα σχισμένα πανταλόνια.Στο στήθος συνέχιζα να έχω την ψυχή που πάντα λιώνει κάτω από τον ίδιο ουρανό της μέρας. Ουρανό θεοσκότεινο που μου θυμίζει πως μόνο το παγκάκι, στην πλατεία του πρωινάδικου σκηνικού δε μετακινείται. Α,... και τα δένδρα που του κάνουν παρέα και που να θέλουν να φύγουν, δεν ημπορούν λόγω υπακοής στις ρίζες τους. Ενώ ακόμα με ξεχαρβαλωμένες ρίζες, φυλλοροώ, ψάχνοντας να βρω μια terra, μέσω ρακομελιάς και φιλικής συν-οινοποσίας.

Υ.Γ.

-Λίτσα, μας την πέσανε βαριά και σήμερα ο Ντάουν Τζόουνς, η Μούντις, η τιμή του χρυσού και πήραν τα ύψη για το Έβερεστ. Εμείς προς το παρόν ρουφάμε το πιπέρι από την ανηφόρα του Γολγοθά της προσχεδιασμένης ανάτασής τους. Στην υγειά της πωλήτριας με τη φλεβίτιδα και του πλανόδιου που ονειρεύεται να γίνει γιάπις. Μα πιο πολύ στου κάτοικου της χαρτόκουτας να βρει στον πάτο της μαξιλάρι!

Καληνύχτα και σήμερα!

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!

Δημήτρης Ιατρόπουλος προς Παπανδρέου: «Φύγε, ΤΩΡΑ!»

• Ανοιχτή προ-ειδο-ποίηση του Δημήτρη Ιατρόπουλου, ως συμμετοχή στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Αυτά τα σύννεφα είναι δικά μας, και τα ποτάμια αυτής της χώρας και τα δέντρα. Και όλα τα κορίτσια και τα αγόρια και τα πουλιά.

Κι αν σου λέω για τα σύννεφα, έχουμε δικό μας ουρανό εμείς, δικό μας άνεμο, δικούς μας αστρικούς αρχηγούς, δικές μας παρουσίες και οπτασίες.

Έχουμε δική μας ιστορία, το κατάλαβες;

Μέσα στο δικό σου διαβατήριο όμως, κοιμάται ένα ψεύτικο όνομα, μια ληστευμένη φυσιογνωμία, ένα ξένο παράρτημα ζωής.

Φύγε λοιπόν τώρα, φύγε! Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Εμείς όταν ανασαίνουμε μιλάμε με τους καιρούς και τα χρόνια. Κι όταν κοιταζόμαστε, «βλέπουμε» κιόλας, ο ένας τον άλλο.

Στα δικά μας τα χώματα, κυκλοφορεί μια Ιδέα που δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει, δεν υπόκειται σε νόμους, δε μπαίνει σε διατάξεις, δεν μετατρέπεται σε εγκυκλίους.

Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε Λόγο Τιμής, είναι δικό μας απόκτημα, διαχρονική κατάκτηση, εμείς εδώ φίλε, έχουμε πληρώσει με πολύ αίμα αυτά τα σύνορα, αυτή τη σημαία, είμαστε νοικοκυραίοι, είμαστε νοματαίοι.

Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη; Από το «ονοματαίος». Που σημαίνει νοικοκύρης με όνομα, άνθρωπος με βάση και ουσία.

Και πάνω απ όλα, αφεντικό της γης του και των προγόνων του.

Και πάνω απ τα άλλα, κτήτορας, ιδιοκτήτης κι όχι ενοικιαστής, του ιστορικού του χρόνου.

Εσύ δεν μας κάνεις. Δε μιλάς κανονικά, τη σπουδαία πολυδύναμη γλώσσα μας.

Δεν ταιριάζεις με τα χνώτα μας, είσαι ξένος.

Και αυτά τα παραμύθια τώρα, ότι δεν υπάρχουν ξένοι πάνω στη Γη κι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, να τα φορέσεις στα δικά σου παιδιά, όχι στα δικά μας, τ’ ακούς;

Πάνω στη Γη, είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε Παρόμοιοι, αλλά δεν είμαστε Ίδιοι.

Μην κάνεις αστεία με τη γλώσσα μας γιατί είναι η σπουδαιότερη πάνω στον πλανήτη και καθαρίζει τις έννοιες και δίνει όνομα στα πράγματα και στις ιδέες, και φιλοξενεί ιδανικά και ποτίζει το Πνεύμα.

Όλα εδώ μέσα είναι κόκκινα από το αίμα που αιώνες τώρα χύνουμε για να στήσουμε και να στηρίξουμε αυτή την πατρίδα.

Όλα εδώ μέσα είναι γαλανά από τον καθαρό μας ουρανό.

Όλα εδώ μέσα είναι πράσινα από τα πανάρχαια δέντρα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι μπλε από την αθάνατη, τη δικιά μας θάλασσα.

Όλα εδώ μέσα είναι μαβιά από το χρώμα των υπέροχων δειλινών μας.

Όλα εδώ μέσα είναι κίτρινα από τις θεϊκές μαργαρίτες και τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι λευκά απ τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα παραθυρόφυλλα των νησιών μας.

Κι ήρθες εσύ, να μας φέρεις το ΜΑΥΡΟ!

Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Γύρνα εκεί που γεννήθηκες. Έχεις κι εσύ πατρίδα, τη σεβόμαστε, δεν ήρθαμε εκεί να στη διαλύσουμε, να την ξεπουλήσουμε, να την σβήσουμε απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Εσύ όμως ήρθες εδώ και παριστάνεις τον δικό μας χωρίς να είσαι. Λες ψέματα, δεν μας μοιάζεις, δεν μας ταιριάζεις. Φύγε, φύγε τώρα!

Είχαμε θεσπέσια δάση, φυτεμένα απ τα μαγικά χέρια των Θεών μας εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Και μας τα κάψανε αυτοί που σε έστειλαν για να διαλύσεις τη χώρα μας.

Έχουμε αθάνατα, πανέμορφα νησιά. Κι ήρθες εσύ και αρχίσανε οι ψυχοπαθείς εχθροί του τόπου μας να ζητάνε τα νησιά μας, να τα τυλίξουνε σε μια κόλλα χαρτί, σ ένα ψευτοσυμβόλαιο, να τα κάνουν τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων φίλων σου και των προστατών σου.

Έχουμε το λαό μας, να δουλεύει και να χαίρεται τον ήλιο του, τις παρέες του, τα έθιμά του, τις παραδόσεις του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, την επαφή του με τη χρυσή παλέτα της ιστορίας του.

«Με Ποσειδώνα κι ΄Αη Νικόλα στην αρμύρα,
ίδιο καράβι, ίδια ρότα, ίδια μοίρα».

Εδώ το Πάσχα, το λέμε Λαμπρή, εδώ μαζί με τον Ιησού ανασταίνεται και η Περσεφόνη, εδώ η Ανάσταση είναι το άλλο πρόσωπο της Άνοιξης, εδώ οι Ποιητές μας, δίδαξαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη διαφορά και την απόσταση ανάμεσα στο «βρίσκομαι», στο «είμαι» και στο «υπάρχω».

Κι ήρθες εσύ να τα διαλύσεις όλα, να τα ξεπουλήσεις όλα, να τα σβήσεις απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Το ξέρουμε δεν είσαι μόνος σου, αυτοί που σε στείλανε, σου ετοίμασαν και την προίκα σου στον τόπο μας εδώ και χρόνια.

Και μαζί σου, στείλανε και αρμαθιές, ασκέρια, ομάδες από δικούς σου που ψευτομιλάνε κι αυτοί τη γλώσσα μας, όπως όλοι οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας.

Όσο για τους άλλους, τους δικούς μας, τους Εφιάλτες, τους ΠηλιοΓούσηδες, τους Νενέκους, αυτούς, όση δύναμη κι αν νομίσουν πως έχουν, όση εξουσία κι αν έχουν αγοράσει με τα λεφτά του δικού μας ιδρώτα, ξέρουμε καλά, τι θα τους κάνουμε.

Έχουμε μεγάλη εμπειρία σε τέτοια θέματα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξέρεις...

Εσύ κοίταξε τον εαυτό σου μονάχα, τίποτε άλλο. Και φύγε. Φύγε τώρα. Δεν είσαι δικός μας.

Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Μη νομίσεις ότι θα τα καταφέρεις με τίποτε μισθοφόρους. Μας έχει ξανατύχει. Και τους περάσαμε απ τη μηχανή του κιμά.

Μην πιστέψεις ότι θα σε αφήσουμε να πουλήσεις την πατρίδα μας. Μην ξεγελαστείς ότι έχεις κάποια δύναμη.

Τίποτε εδώ μέσα δεν σου ανήκει. Ούτε ο Στρατός Μας, ούτε το Ναυτικό Μας, ούτε η Αεροπορία Μας, ούτε το Λιμενικό Μας, ούτε η Αστυνομία Μας, ούτε η Πυροσβεστική Μας, κατάλαβες;

Φύγε τώρα, δεν είσαι δικός μας, άδειασέ μας τη γωνιά, δεν σε θέλουμε.

Φύγε όσο είναι καιρός. Νιώσε το, μέσα στο όποιο μυαλό σου. Για να μην το νιώσεις στο πετσί σου.

Φύγε από δω. Δεν σε θεωρώ προδότη. Είσαι καλός πατριώτης. Υπηρετείς την πατρίδα σου κι εσύ, όπως κι εγώ, αυτή τη στιγμή. Είμαστε κι οι δυό πατριώτες.

Αλλά σε διαφορετική πατρίδα ο καθένας…

Φύγε λοιπόν, τώρα, όσο είναι καιρός...

Φτάνει με σένα. Για τους «άλλους» θα φροντίσουμε εμείς. Μην ανακατεύεσαι στα δικά μας πράγματα..

Φύγε, ΤΩΡΑ!

Ανοιχτή επιστολή του Δημήτρη Ιατρόπουλου στους «Πνευματικούς Ανθρώπους» του τόπου

Ποιος μικροαστικός σεισμός ταρακούνησε ωφελιμιστικά την κρανιακή σας κάψα, ω «πνευματικοί άνθρωποι» αυτής εδώ της πατρίδας, (αν τη θεωρείτε ακόμα πατρίδα την Ελληνίδα Γη) και το βουλώσατε;

Ποιος υπαρξιακός πανικός σάς πέταξε στην άκρη των γεγονότων, την ώρα ακριβώς που Εσείς, πρώτες και πρώτοι, έπρεπε να μιλήσετε, να εκραγείτε, να ειδοποιήσετε, να οδηγήσετε;

Ποιος μίζερος λογαριασμός ατομικού μικροσυμφέροντος, άραξε μπροστά απ το χαρτί σας, το τελάρο σας, την κινηματογραφική σας μηχανή, τον υπολογιστή σας, το καμαρίνι σας, το βεστιάριό σας, τα σενάριά σας, τα θεατρικά σας έργα, τα αδημοσίευτα ή δημοσιευμένα σας ποιήματα, τα χίλια μύρια καλλιτεχνικά και πνευματοειδή σας τερτίπια, με τα οποία τόσα χρόνια ισχυρίζεστε ότι παράγετε πολιτισμό;

Πού είναι η φωνή σας μωρέ; Πού είναι ο Λόγος σας, γραφτός, προφορικός, έστω κι ένας απλός Λόγος της Τιμής δε χτύπησε την πόρτα της μαραγκιασμένης σας ψυχής, όπως θα σας έλεγε, αν ζούσε ακόμα ο Σεφέρης;

Μια φούχτα άνθρωποι μείναμε μονάχοι...μας, δε λέω ονόματα, τα ξέρουν όλοι πια, μια φούχτα κλαρίτες ξεμείναμε, με την κάπα μας κρεμασμένη στην αλυγαριά, να σύρουμε φωνή.

Κι εσείς, κουτσομπολεύετε στα εκδοτικά σας καφενεδάκια, στα κοσμικά σας μπαράκια, στους διαδρόμους των εφημερίδων με τα κυριακάτικα «ένθετα Τέχνης και Πολιτισμού», τα λέτε τηλεφωνικά από σπίτι σε σπίτι και χαζογελάτε..

Ότι εμείς οι πέντε-δέκα, πάει πια, «καήκαμε» στο «καινούργιο» ΔουΝουΤουΕλλαδιστάν, δε θα έχουμε προφανώς στον ήλιο μοίρα, έτσι δε λέτε;

Και σερνόσαστε ακκιζόμενοι στη θλιβερή μιζέρια σας και τολμάτε ακόμα να κυκλοφορείτε ανάμεσά μας;

Το ξέρετε πως μόλις περάσει η πρώτη μπόρα του πολιτικού γιαουρτιού, η επόμενη ομάδα που θα μαζέψει τη ροχάλα της αγανακτισμένης, προδομένης και εξαγριωμένης νεολαίας, θα είσαστε εσείς;

Η κατάντια σας θα γεμίσει με πελατεία τους ψυχίατρους, έτσι που κρυφτήκατε στα λαγούμια του σέχταρ σας..

Πώς τολμάτε και αποπειράστε ακόμα να «δημιουργείτε», αν αυτό το ρήμα είναι πλέον ικανό να φιλοξενήσει τον πανικόβλητο φιλοτομαρισμό σας;

Για ποιους «παράγετε πολιτισμό»; Ποιος να σας πλησιάσει, τι να σας κάνουμε, τι να μας πείτε, αφού το πρώτο απ όλα που έπρεπε να πείτε, ένα ΟΧΙ απέναντι στη Νέα Άλωση που επιχειρείται, δεν τολμήσατε να το ξεστομίσετε;

Είσαστε Ανάξιοι της Πατρίδας!

Αντί να βγείτε, με ομαδικές διαμαρτυρίες, με ψηφίσματα, με προσωπικές παρουσίες, με δυνατή αντιστασιακή κραυγή, να δηλώσετε παρούσες και παρόντες, εσείς κρυφτήκατε ακόμα πιο βαθιά στον υπόνομο της δειλής σας προσωπικής τραγωδίας, περιμένοντας τις «εξελίξεις»!

Περιμένοντας να κατακαθίσουν τα πράγματα και να ξαναβγείτε σαν τα σαλιγκάρια μετά απ τη βροχή, να γλείψετε τους καινούργιους «άρχοντες», όποιοι και να είναι, Έλληνες προδότες, ή εισαγόμενοι «διαιτητές»,δε σας νοιάζει, αρκεί να προσκυνήσετε ως επιτυχημένοι σφουγγοκωλάριοι, τον επόμενο «αυθέντη».

Για τίποτε επιχορηγήσεις, για κανένα «πρόγραμμα» απ’ τις Ευρώπες, για κάνα μηχανισμό ψευτοπροβολής από κάποιο δήθεν «Υπουργείο Πολιτισμού του Πολυπολιτισμικού Πολίτη», που θα στηθεί για ξεκάρφωμα, στην καινούρια «ελλαδίτσα» που μαγειρεύουν, τα τομάρια της παγκόσμιας συμμορίας.

Με ενοχλεί που τα ξέρατε όλα, που κανείς δεν σας έπιασε στον ύπνο, που είχατε τις πληροφορίες εδώ και αρκετά χρόνια, και κάνατε όλες και όλοι το κορόιδο!

Με τρομάζει ότι πέρασε ο Σικελιανός από την πόρτα της ψυχής σας, τραντάζοντας το πνευματικό σας σεράι με το «Ηχήστε σάλπιγγες» και τον κλείσατε απέξω!

Την παλιά εκείνη μαγνητοταινία με τη δήλωση του Σεφέρη και τη σιωπηλή κηδεία του, την πετάξατε στο τζάκι σας να καεί μαζί με τα παραμύθια-φούμαρα που ταΐσατε τη γενιά μου και τις επόμενες, για «πνευματική άνοιξη», για «λόγο ελληνικό», για «πολιτισμική επανάσταση και δράση».

Τους χιλιάδες άγνωστους ήρωες και τους νεκρούς ποιητές των αγώνων της ιστορίας αυτής της χώρας, τι τους κάνατε; Πήγατε και κατουρήσατε στους τάφους του Περικλή Γιαννόπουλου, του Λορέντζου Μαβίλη και του Γιώργου Σαραντάρη, με τη βρώμικη υστερία του πανικού σας, δειλές και δειλοί!

Υπάρχουν ξέρετε, δύο τρόποι που φεύγει απ’ αυτή τη ζωή ένας άνθρωπος: Ή αφήνοντας την τελευταία του πνοή, ή την τελευταία του πορδή.

Εσείς, αυτές τις ιερά δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μου, βγάλατε οριστικά εισιτήριο για να αναχωρήσετε με τον δεύτερο τρόπο.

Όσες και όσοι, δεν βγαίνετε να κατατεθείτε επώνυμα, υπεύθυνα και δημόσια, γι αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας, είσαστε Ανάξιοι της Ελλάδας.

Είσαστε Ξεφτίλες!

Οι 300 Σπαρτιάτες ή οι 300 Εφιάλτες;

Ακούστε τον Ξυλούρη μας από εκεί που είναι! Πόση αλήθεια τραγουδάει, πόσο επίκαιρος είναι!
Αφιερωμένο στους Πουλημένος Πολιτικούς!

Περί Μαλακάσας και φιλοσοφίας...άνευ Μαλακίας!

Ναι! Εκεί στη Μαλακάσα ο ιδιώτης που ανέλαβε ν' αντικαταστήσει το κράτος, τον κρατικό μηχανισμό της ομαλής διεξαγωγής των συγκοινωνιών, απέδειξε χτες περίτρανα πως στη χώρα του Ελλαδιστάν το κράτος αν και παραδόθηκε και αντικαταστάθηκε από ιδιώτες, δε λειτουργεί! Καθηλώθηκε, όπως καθηλώθηκαν 6,5 ώρες οι Έλληνες που επέστρεφαν και πλήρωσαν διόδια στη εταιρεία "Νέα Οδός", που μάλλον λόγω... Μαλακάσας, αποδείχτηκε πολύ, μα πολύ παλιά!

Η ανεπάρκεια, η αδιαφορία, η αναλγησία του ιδιώτη επιχειρηματία που μόνο να παίρνει διόδια και ν' αυξάνει την τιμή τους ξέρει, φάνηκαν σε όλο το μεγαλείο τους, όταν άρχισε να πέφτει το χιόνι, χτες το απόγευμα. Και τώρα κύριε Ρέππα, τι να μας πείτε; Ζητάτε ευθύνες; Και άμα θα τις βρείτε, πού θα τις αποδώσετε, δηλαδή, για να έχουμε ένα καλό ερώτημα;;;

Δε θα τιμωρήσετε κανέναν, κύριε Ρέππα, γιατί ποτέ κανείς σας, κανείς πολιτικός δεν είχε αυτήν την πρόθεση! Απλώς όλα αυτά που αναγγέλετε είναι φούσκες επικοινωνιακών κόλπων! Αλλά να ξέρετε, κύριε Ρέππα, ότι οι Έλληνες τώρα πια σας ξέρουν καλά! Σας έμαθαν για τα καλά και όλα τούτα τα φθηνά, πολύ φθηνά κολπάκια σας- και τα δικά σας και των επιχειρηματιών-που τρέχουν να κρυφτούν μόλις αποκαλυφθεί το έλλειμμά τους-πλέον δεν πιάνουν.

Το κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" δικαιώθηκε και χτες στη Μαλακάσα! Και θα γιγαντώνεται, κύριε Ρέππα, όσο θα ξεπουλάτε το ελληνικό Δημόσιο στις τσέπες των φίλων σας επιχειρηματιών! Όσο, με φτηνές δικαιολογίες, θα προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητά σας!

Σας προτείνω ν' αρχίσετε να φοβάστε, κύριε Ρέπα, όπως και όλοι εντός του κυνοβουλίου σας, διότι ο ελληνικός λαός έως τα τώρα εφάνη πολύ ΜΑΛΑΚ-ός, αλλά δε θ' αργήσει ν' αντιληφθεί πόσο ΜΑΛΑΚ-α τον θεωρήσατε και τότε, επιτρέψτε μου, νομίζω πως θα γίνει της ...ΜΑΛΑΚΑΣΑΣ!

Πολιτικός που επιχειρεί να το παίξει ποιητής!

Ευτυχώς που παρευρέθησαν και κάποιοι ποιητές πραγματικοί για να σταματήσουν τη λοιδορία της Ποίησης! Ο δε Χυτήρης, ως φαίνεται, μπέρδεψε τα Π! Έχει δίκιο η τελευταία λαλήσασα: Θα δουν οι πολιτικοί το συλλογικό πόνημα του λαού, που όπου νά'ναι θα τελειώσει τη συγγραφή του:"Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά".
Προς ενημέρωση: Τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010, το βράδυ - παραμονές της ψήφισης του νομοσχεδίου που κατακρεουργεί τις συλλογικές κατακτήσεις των εργαζομένων - στο Μουσείο Μπενάκη ο υφυπουργός Πολιτισμού Τηλέμαχος Χυτήρης, πλαισιωμένος από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών (εδώ γελάμε!) παρουσίαζε τη νέα του ποιητική συλλογή "Τι μένει από το ρόδο". 'Ημασταν εκεί, ανάμεσα στο ακροατήριο. Και επιλέξαμε να ακούσουμε όλες τις ομιλίες, προτού τοποθετηθούμε κι εμείς, βάσει του παρακάτω γραπτού κειμένου.

Κύριε υπουργέ. Εκλεκτοί φίλοι της ποίησης.

Η ποίηση, ως γνωστόν, "τα βάζει" αναιδώς με το ανεξήγητο.

Ανεξήγητα πράγματα: Πώς η ΝΕΤ μετατρέπεται σε χουντική ΥΕΝΕΔ;
Παράξενο πράγμα!
Πώς το κούρσεμα των ανθρώπων βαφτίζεται νοικοκύρεμα;
Παράξενο πράγμα!
Πώς το ράντισμα με φονικά χημικά 9.000 διαδηλωτών από 7.000 πραιτοριανούς στις 6 Δεκεμβρίου λέγεται αποκατάσταση της τάξης;
Παράξενο πράγμα!

Πώς η φαινομενική πολυφωνία αποκρύβει μια ταξικά λογοκριμένη ενημέρωση; Πώς η κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου παραδίδει τα κλειδιά της χώρας στα αφεντικά της; Πώς η μείζων βαρβαρότης μπορεί να τροφοδοτεί ακόμα και την ελάσσονα ποίηση;

Πώς οι άνθρωποι "των γραμμάτων και των τεχνών" στοιχίζονται ακόμα, μοιραίοι και ευπειθείς, για να τσιμπολογήσουν από το ανεξάντλητο μνημονιακό σιτηρέσιο; Πώς η φοβική σιωπή των αμνών ακονίζει τα μαχαίρια των χασάπηδων;

Τηλεόραση. Τήλε: που σημαίνει "από μακριά". Τηλέμαχος: αυτός που δίνει τη μάχη από μακριά για να μην υπάρχει ενημέρωση. Και μ΄ αυτόν τον τρόπο τα χεράκια παραμένουν αιωνίως τρυφερά για να πλέκουν στιχάκια.

Πώς είναι ο τίτλος του καινούργιου πονήματός σας κύριε υπουργέ; " Τι μένει από το ρόδο"; Αφού θέλετε διακαώς να εμβαθύνετε στη φυτολογία, πολύ σύντομα θα υποχρεωθείτε να ασχοληθείτε και με ένα άλλο, συλλογικό πόνημα. Το " πίσω έχει η αχλάδα την ουρά".

Η παρωδία του "ΑΝ" δια χειρός Βάρναλη

Το ποίημα ‘Αν’ του R.Kipling, το έχετε διαβάσει οι περισσότεροι… Αν όχι διαβάστε το…
Αυτό που δεν έχετε διαβάσει ίσως είναι η παρωδία του δια χειρός Κ.Βάρναλη…
Για όλους τους οσφυοκάμπτες και τους λοβοτομημένους που μας περιτριγυρίζουν και μας κυβερνούν:

“Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη,

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν,

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων,

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις,

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις,

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο,

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις,

αν ο τι γράφεις κι ό, τι λες, το ξαναλέν κ’ οι άλλοι

γι’ αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη,

αν λόγια κ’ έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις,

κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ‘ χεις,

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν’ αποδίδουν,

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν,

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θά ναι τούτ’ η Γης μ’ όλα τα κάλλη πού' χει

κ’ έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ’ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕ ΘΑ’ ΣΑΙ ” .

Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Υ.Γ. Το βρήκα στο face book από Γιάννη Καραπιπέρη

Πώς οι άνθρωποι γίνονται τέρατα ή ήρωες!

Έτσι γίνεσαι τέρας ή ήρωας! Δείτε για να καταλάβετε τι σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ και πώς εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, πώς τους καθοδηγεί!