Η ΣΕΛΗΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Επιστρέφει στη Σιωπή του, ώρες τώρα, μέρες τώρα! Η μαχαιριά δόθηκε, η πληγή αιμορραγεί και δε θα κλείσει εδώ! Εντέλει ήταν όλα μια οπτασία και το παιδί απότομα ξύπνησε από το όνειρο! Πάλι στα σύνορα του Τίποτα και του Καθόλου... παιδί που το εγκατέλειψαν στη μέση του δρόμου. Του έταξαν παιχνίδια που δε σπάνε, γλειφιτζούρια με γεύση κεράσι, βόλτα με το τραινάκι της ζωής στο διηνεκές σε μια αγκαλιά και μετά ξύπνησε μόνο του στη μέση ενός δρόμου, παρατημένο κάτω από ένα ολόγιομο φεγγάρι, σκληρό φεγγάρι που κάγχασε και έβγαζε γλώσσα και λοιδορούσε το προσωπάκι του παιδιού!
-"Να μάθεις να μην πιστεύεις, πιτσιρίκι".
Το παιδί νόμιζε πως τούτο το φεγγάρι θα ήταν για καλό! Θα έφεγγε το δρόμο του για πάντα, να βλέπει να πατά στα στεγνά, ν' αποφεύγει τα λασπόνερα, να μη φοβάται το σκοτάδι, νά'χει μια συντροφιά...
Το παιδί ψιθυρίζει:
-Θεά μου...Σελήνη...Ουρανέ μου, Πριγκίπισσά μου, Εσύ: Στο σκοτάδι που μου χάρησες και πέταξες τόσο μακριά στο χρόνο, μακάρι να μη βρεθεί σύννεφο να σε σκιάσει, να μη βρεθεί βροχή να σε σκεπάσει, χέρι ανθρώπου με σφεντόνα να σε πετροβολήσει!
Ας στάθηκες σκληρό φεγγάρι. Το παιδί με το δικό του, το παιδικό μυαλό και μια καρδιά ραγισμένη, αλλά που χτυπά ακόμα, δεν έχει πια να χάσει τίποτα άλλο' μόνο αυτόν το χτύπο. Η Ζωή του ένα παγούρι για τη δίψα που με αυτήν θα πορεύεται. Ένα δάκρυ κύλησε, μα το σκούπισε βιαστικά, μη το δει η Σελήνη και γελάσει πάλι κοροϊδευτικά. Μα δε της κρατούσε κακία, δεν της κράτησε... Ήταν μόνο ένα παιδί. Μια παιδική καρδιά...
Στάθηκε στη μέση στο σταυροδρόμι. Κοίταξε πίσω του...σκοτάδι! Κοίταξε μπροστά...σκοτάδι! Δεξιά, αριστερά το ίδιο σκηνικό! ΄Επαιξε πάλι τη ζωή του στην τύχη: άμπεμπα μπλομ του κιθεμπλόμ...μπλιμ...μπλομ...
Έπειτα ορκίστηκε πως θα μείνει στη σιωπή του, όπως ώρες τώρα, μέρες τώρα και για χρόνια πια μέχρι το τέλος...
Το είδα κουρασμένο να σέρνει τα βήματά του στο πουθενά πια! Το είδα να ξεμακραίνει στο βάθος του δρόμου, χαμένο!
Ώσπου η φιγούρα του χάθηκε για πάντα μέσα στο σκοτάδι.
Και ας έλαμπε η Σελήνη σκληρή και περήφανη, γεμάτη, ολόκληρη! Είχε επιλέξει να φέγγει μακριά από το παιδί. Είχε διαλέξει να το αφήσει και αυτή μόνο του...